Un partido contra la soledad

.
Un partido de ésos que parece que todo el mundo ve.
Gritos de sobresalto, a ratos alegría. Han sonado hasta petardos.
Digo que no me importa saberme sola, pero ahora quisiera
Ser una más de los que disfrutan a una.
Suena un claxon con ritmo. Y, una vez más, todos celebran menos yo.
Así que me subo poquito a poco a mi trono tan enseñorado
Para soportarme mejor.
.

6 comentarios:

ROSA dijo...

MA VECES LAS NOCHES SON LARGAS Y NEGRAS, Y PARECE QUE UNA ESTA SOLA EN MEDIO DE UN MUNDO QUE NUNCA PARA. PERO TAMBIEN ES VERDAD QUE UN PEQUEÑISIMO DETALLE, ME PUEDE ALEGRAR EL ALMA. CREO SABER DE LO QUE HABLAS. MI ALMA AHORA ES DE COLORES ALEGRES PERO HA CONOCIDO DE MUY OSCUROS.Y APROVECHA PARA PALADEAR I DISFRUTAR DEL QUE LA VIDA LE ESTA OFRECIENDO....EL FUTURO...QUI SAP.

@SusVersiva dijo...

Tienes razón, Rosa: todos hemos pasado noches oscuras, y en el fondo, sin ellas, hasta puede que fuera más difícil valorar completamente los colores alegres de los que hablas. Gracias por pasarte por aquí y por tu comentario. Un abrazo

maginari dijo...

Molts d'aquells que cridaven d'alegria deuen estar a l'atur, amb una hipoteca que no poden pagar, apunt de quedar-se sense el pis, amb deutes o una empresa que han de tancar. Altres amb problemes de separació, desenganys amorosos, malalties de familiars. I alguns amb crisis existencials, negació d'ells mateixos, barthlebyans.
I aquell crit d'alegria durant uns instants va fer netejar, reactivar la il·lusió, abraços, felicitacions. O provocar un escrit com el teu.

Eastriver dijo...

jeje, me gusta eso de enseñorearme subiéndome al trono. Además es verdad. Cómo necesitamos a veces esa convicción tan íntima para sentirnos menos solos, o sentir que nuestra diferencia, la misma que nos separa de los otros, nos engrandece.

@SusVersiva dijo...

Doncs sí, Imaginari. Sempre, no ho puc evitar, em plantejo si no seria millor que ens faltés aquesta imitació de l'alegria, i sortíssim al carrer, amb la ràbia que fa que es desmoroni l'empresa on ens deixem la vida, o l'hipoteca on gastem l'altra part del que ens queda de vida. Canaletes presa pels colors de la fúria i no pels blau-grana, pels crits que urgeixen les reparacions. Ja és tard, clar, per preguntar-se. Però de tant en tant també m'agrada escriure ficció, es veu...

Gràcies per la teva aportació.

@SusVersiva dijo...

Pues sí, Ramon, si no nos engrandecemos nosotros... a mí no me queda ni una mijita de abuela. Una vez más, como con la aventura de los mails, me dio la idea esa perla rara que es Maria, la divine. Hay que ver cómo las diferencias nos alimentan a poco que les dejemos hueco, como ya proponía en "Me gusta". Al primer petardo, mi distancia envidiosa y furibunda, terció una asociación de ideas de lo más extraña. Y ahí queda...

Gracias por tu comentario!!